Γιάννης Ρίτσος

1. Εργοβιογραφικά στοιχεία

Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασία (14/5/1909), τέταρτο παιδί του κτηματία Ελευθέριου Ρίτσου. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το σχολαρχείο της Μονεμβασίας και το 1921 πήγε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Μετά τον θάνατο του αδελφού του και της μητέρας του και την οικονομική καταστροφή του πατέρα, μετακομίζουν το 1925 με την αδελφή του Λούλα στην Αθήνα, όπου το 1926 γράφτηκε στη Νομική σχολή, στην οποία όμως δεν φοίτησε. Άρρωστος από φυματίωση, ενώ κέρδιζε τα απαραίτητα για τη ζωή του με περιστασιακές εργασίες (γραφέας, ηθοποιός κ.λπ.), γνωρίστηκε με διανοούμενους και ήλθε σε συστηματική επαφή με τις μαρξιστικές ιδέες, που επηρέασαν τη ζωή και το έργο του.

Το 1934 εκδόθηκε η ποιητική του συλλογή Τρακτέρ και το 1935 οι Πυραμίδες. Τον Μάιο του 1936, συγκλονισμένος από τις αιματηρές συγκρούσεις κατά τη διάρκεια απεργίας των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, έγραψε τον Επιτάφιο, ποίημα στην παράδοση του δημοτικού τραγουδιού σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο. Από το 1935, όμως, είχε ήδη στραφεί στον ελεύθερο στίχο και είχε ενστερνιστεί μια υπερρεαλιστική διάθεση. Με το έργο του Το τραγούδι της αδελφής μου (1937), διαμόρφωσε ως λυρικός ποιητής προσωπικό ύφος. Στη διάρκεια της Κατοχής, ήταν άρρωστος και αποτραβηγμένος από τα κοινά για πολύ καιρό, αλλά το 1945, μετά τα Δεκεμβριανά, οργανωμένος στο ΕΑΜ, συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο Μακεδονίας. Από το 1948 ως το 1952, έζησε εξόριστος στη Λήμνο, τη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη.

Το 1956 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο ποίησης (μαζί με τον Άρη Δικταίο) για το έργο του Η Σονάτα του Σεληνόφωτος.

Ταξίδεψε πολύ: στη Σοβιετική Ένωση, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία, τη λαϊκοδημοκρατική Γερμανία, την Κούβα, και έγινε πολύ γνωστός στο ευρύ κοινό με τις μελοποιήσεις, από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, των ποιημάτων του Επιτάφιος (1960) και Ρωμιοσύνη (1966).

Το 1967 εξορίστηκε και πάλι, στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Το γεγονός κινητοποίησε Ευρωπαίους διανοούμενους με επικεφαλής τον Λουί Αρα-γκόν και η εξορία μετατράπηκε σε κατ' οίκον περιορισμό στο Καρλόβασι της Σάμου, όπου έμενε η σύζυγός του και η κόρη του, μέχρι το 1970. Εν τω μεταξύ εκδόθηκε στη Γαλλία το έργο του Πέτρες Επαναλήψεις Κιγκλίδωμα (1968) και μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη το έργο Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας.

Μετά τη μεταπολίτευση, προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ (1975), του απονεμήθηκε το Βραβείο Λένιν για την ειρήνη (1977), έγινε μέλος της επιτροπής απονομής του βραβείου Λένιν (1983) και ανακηρύχτηκε «Ποιητής Διεθνούς Ειρήνης» από τον ΟΗΕ (1986). Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και της Ευρώπης και τιμήθηκε με το μετάλλιο «Ζολιό-Κιουρί» και πολλές παρασημοφορήσεις.

Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου του 1990 και ενταφιάστηκε στη γενέτειρά του, τη Μονεμβασία.

Υπήρξε ποιητής με ισχυρή κοινωνική συνείδηση. Εμπνεόμενος από κοινωνικά γεγονότα κατόρθωσε να παραγάγει από την επικαιρότητα ποιητικό αποτέλεσμα, αλλά ασχολήθηκε και με αναζητήσεις στο ψυχικό τοπίο. Με πλούσια γλώσσα, με δαιδαλώδεις μεταφορές και παρομοιώσεις, με μυθολογικές αναφορές αλλά και απεικόνιση της ταπεινής καθημερινής ζωής, δοκίμασε να εκφράσει, συχνά σε μεγάλες συνθέσεις, την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το έργο του Ρίτσου (ποιήματα, πεζογραφήματα, θεατρικά, δοκίμια, μεταφράσεις) περιλαμβάνει 116 βιβλία. Τα ποιήματά του έχουν εκδοθεί στο σύνολό τους από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος σε 13 τόμους (1961-1999). Η πεζογραφική του παραγωγή αποτελεί έναν «Κύκλο Εννέα Αφηγημάτων» που εκδόθηκαν με την ένδειξη «μυθιστόρημα» ή «πεζογράφημα» (1982-1986).

Έγραψε ακόμα θεατρικά έργα και δοκίμια (Μελετήματα, 1974) και έκανε μεταφράσεις, μεταξύ άλλων, ποιημάτων του Μαγιακόφσκη, του Χικμέτ, του Έρεμπουργκ, του Γεσένιν κ.λπ.

 

2. Η κριτική για το έργο του

Η αναγνωρισιμότητα της ποιητικής του Γ. Ρίτσου

«Ο Ρίτσος, κυρίως με τα μεγάλα ποιήματα Ρωμιοσύνη και Η Κυρά των Αμπελιών, στρέφεται προς το ελληνικό τοπίο, που κοντά του έζησε τα φωτεινά διαλείμματα των παιδικών του χρόνων, αλλά τώρα με καινούργια προοπτική. Το τοπίο συμμετέχει κι αυτό στην ιστορική αυτογνωσία του Έλληνα. Έχει επάνω του χαραγμένη την ιστορία της ρωμιοσύνης, είναι η ίδια η ρωμιοσύνη. Ο Ρίτσος προσπαθεί να μυηθεί και να μυήσει στο βαθύτερο νόημα που αποκτά ο ελληνικός χώρος και τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, αλλά και σε όλο το εύρος της ελληνικής ιστορίας. [...] Ο Ρίτσος ερμηνεύοντας τη γένεση του Επιτάφιου τονίζει ότι "κάθε φορά που μια χώρα κινδυνεύει από εξωτερικό κίνδυνο, από τη δράση ξένων παραγόντων, από κατοχή, για να διατηρήσει τη φυσιογνωμία της, καταφεύγει σε αναγνωρίσιμες από όλο τον λαό μορφές". Είναι η περίπτωση που αιτιολογεί και την τωρινή επανασύνδεση με γνώριμες στον λαό μορφές. Και μολονότι την ίδια περίοδο και στα ίδια έργα πολλές φορές ανιχνεύουμε και υπερρεαλιστικά στοιχεία και κάποια επανασύνδεση με τον λυρισμό (ιδίως στα ομόλογα ποιήματα Ρωμιοσύνη και Η Κυρά των Αμπελιών) ή μια δυσκολοπλησίαστη τεχνική, όπως, π.χ., στην "Ταφή του Οργκάθ", το ύφος όμως που κυριαρχεί είναι αυτό που μπορεί να μιλήσει στον καθένα:

 

Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε

Ήσυχα-ήσυχα κι απλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα—δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί

Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σ' όλες

τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη

έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη,

κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: "τέτοια

ποιήματα σού φτιάχνουμε εκατό την ώρα."Αυτό

θέλουμε και μεις.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ

μου, απ' τον κόσμο

Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

 

Όταν βέβαια αλλάξουν οι συνθήκες που υπαγορεύουν μια τέτοια στάση, ο ποιητής θα στραφεί σε πιο πολύπλοκες συνθέσεις, που θα τις συναντήσουμε στην επόμενη περίοδο, της ωριμότητας.»

 

(Διαλησμάς Στ., 1981, Εισαγωγή στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου,
Αθήνα, Επικαιρότητα, σελ. 35-42 passim)

 

Η μετουσίωση της καθημερινότητας στην ποιητική του Γ. Ρίτσου

«Έτσι το ποιητικό μήνυμα που φέρνει η ποίησή του δεν προβάλλει, τις περισσότερες φορές, αντιποιητικά, αλλά εντάσσεται στο ποιητικό περιβάλλον. Και αυτό γιατί η ποιητική ευαισθησία του και η κοινωνική του συνείδηση μπορούν να επιλέξουν από τα καθημερινά συμβάντα αυτά που περιέχουν το στοιχείο του καθολικού και το σπέρμα του διαχρονικού, να διαλεχθεί μαζί τους και να τα αποτυπώσει μουσικά, να τα μετουσιώσει, δηλαδή σε ποίηση. Η μετουσίωση αυτή χρησιμοποιεί φυσικά ως όχημα τη γλώσσα. Η γλώσσα του είναι η σημερινή καθημερινή γλώσσα μπολιασμένη, ανάλογα με τις περιστάσεις, είτε με ποιητικά γλωσσήματα είτε με λαϊκές λέξεις και εκφράσεις, που προέρχονται απ' την αγροτική, ή την αστική ζωή. Πλουτισμένη άλλοτε με λυρική ευαισθησία, που μερικές φορές πέφτει στη συναισθηματολογία, και άλλοτε χρησιμοποιώντας ένα ύφος στεγνό και κοφτό, προσπαθεί πάντοτε να επιτύχει την άμεση συνάντηση με τον αναγνώστη.

Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος

Για μια συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,

Και τότε είναι μια λέξη αληθινή, σαν επιμένει στη συνάντηση.

Αυτό έχει ως επακόλουθο τα περισσότερα ποιήματα του Ρίτσου να έχουν ένα ύφος κουβεντιαστό, που πολλές φορές χαρίζει τη ζεστασιά και την απλότητα μιας οικείας προσέγγισης και άλλοτε "έναν τόνο καθαρά πληροφοριακό κι απρόσωπο". Έτσι, πάντοτε ενεδρεύει ο κίνδυνος της πεζολογίας, ιδίως στα πολύστιχα και με μακροσκελείς στίχους ποιήματα, που συνήθως αποφεύγεται με τη συναισθηματική φόρτιση του λόγου και με την ατμόσφαιρα υποβολής. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθούμε και στη χρησιμοποίηση πολλών λέξεων-συμβόλων (π.χ. καθρέφτης, σπίτι, πιάνο, παράθυρο, λάμπα, προσωπείο κ.ά.), που η ειδική σηματοδότησή τους από τον ποιητή και η εξελικτική πορεία της κάθε μίας μέσα στην ποίησή του απαιτεί ειδική μελέτη».

 

(Στ. Διαλησμάς, ό.π., σελ. 70-71)

 

Η ήττα και η ανάταση της «πολιτείας» στο έργο του Γ. Ρίτσου

«Την εποποιία της Αντίστασης αλλά και τον τραγικό της επίλογο ανασυνθέτουν δημιουργικά τα δίδυμα έργα Ρωμιοσύνη, Η Κυρά των Αμπελιών (1945-1947). Αντλώντας από το βάθος του τοπίου, ο ποιητής εισχωρεί στο βάθος του χρόνου, για να αναγάγει τον μαχόμενο ελληνισμό σε σύμβολο αντίστασης και ελευθερίας. Ακρίτες, κλέφτες του '21 και αντάρτες πολεμούν μαζί τον κατακτητή. Σε αντιστοιχία, η αναβίωση της παράδοσης με δημοτικούς ρυθμούς, τρόπους και παραστάσεις γονιμοποιεί τον μοντέρνο, κάποτε υπερρεαλίζοντα, στίχο στις επικολυρικές αυτές συνθέσεις.[...] Η επιστροφή σε μια Αθήνα ναρκωμένη, εφησυχασμένη, "εκσυγχρονιζόμενη", με τις καταχωνιασμένες μνήμες και τα νέα πρότυπα ζωής, θα φέρει τη βαθιά συνειδητοποίηση της ήττας. Γράφει τη συγκλονισμένη Ανυπόταχτη πολιτεία (195253). Ανυπόταχτη. Έτσι επιμένει να την λέει. Ο προτρεπτικός λόγος ζητά να ανατρέψει την πραγματικότητα. Επώδυνη διαδικασία ανασύνταξης και επανένταξης. [... ]

Συχνά η εσωτερική δόνηση οδηγεί στην κατάφαση — στιγμές ανάτασης και ανάκτησης της ελπίδας, που του εμπνέουν δυναμικές αντιπαραθέσεις προς τους σφετεριστές της εξουσίας και έξοχα αντιστασιακά πορτραίτα. Αλλά το κύριο σώμα της παραγωγής αυτών των χρόνων διαποτίζεται από μια αίσθηση ματαιότητας και θανάτου. Σε συλλογές όπως Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη (1967-1971)[... ] εισβάλλει ο κόσμος του "κάθε νυχτερινού και ημερινού εφιάλτη", ένας κόσμος ερήμωσης την επαύριο της καταστροφής».

 

(Χρύσα Προκοπάκη (επιλογή), 2000, Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου,
Αθήνα, Κέδρος, σελ. 14-20 passim)

 

Ο αισιόδοξος παλμός, κύριο γνώρισμα της ποιητικής του Γ. Ρίτσου

«Η ιδιαίτερη ένταση, πάντως, που δίνει στο μεγαλύτερο μέρος της ποίησης του Ρίτσου τη ζωτικότητα και το σφρίγος της οφείλεται στην αλληλεπίδραση ενός νοσταλγικού σεβασμού προς την παλιά τάξη, στην οποία η δικιά του τέχνη της ποίησης είναι αναπόφευκτα ριζωμένη, και μιας στράτευσης, άλλοτε σιωπηρής και άλλοτε όχι, στο όραμα ενός επαναστατικού μέλλοντος. Με τον τρόπο αυτό ο Ρίτσος διαδέχεται τον Βάρναλη, τον πρώτο Έλληνα μαρξιστή ποιητή, που με τα έργα του, ήδη από τη δεκαετία του 1920, έθεσε τα θεμέλια για μια καταξιωμένη αισθητικά μαρξιστική ποιητική.

Το γεγονός ότι το όραμα ενός ιδανικού μέλλοντος είναι για τον Ρίτσο ολοκληρωτικά δεμένο με ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα δεν το διαφοροποιεί ουσιαστικά από τις αισιόδοξες αναζητήσεις των μη μαρξιστών συγχρόνων του. Η ποίηση του Ρίτσου αυτής της παραγωγικής περιόδου πάει πολύ πιο πέρα από τις "μαρτυρίες" της νικημένης Αριστεράς, ακριβώς όπως η ποίηση του Σεφέρη, του Ελύτη και του Εμπειρίκου ξεπερνά τους περιορισμούς των νεότερων ομοτίμων τους. Στον ίδιο σχεδόν βαθμό με αυτούς τους τρεις, ο Ρίτσος κινητοποιεί όλες τις δυνατότητες της τέχνης του, προκειμένου να εκφράσει μια δυναμική και συνεπή κατάφαση. Η φύση και το περιεχόμενο της κατάφασης αυτής φέρουν την προσωπική σφραγίδα του Ρίτσου».

 

(R. Beaton, 1996, Εισαγωγή στη νεότερη ελληνική λογοτεχνία,
Αθήνα, Νεφέλη, σελ. 283-284)

 

Σύνοψη των κύριων γνωρισμάτων της ποίησης του Γ. Ρίτσου

«Η πορεία του Ρίτσου προς το "καθολικό", το "διιστορικό" που καλύπτει τόσο το κοινωνικό στοιχείο όσο και ό,τι ονομάζουμε "ανθρώπινες συνθήκες", συμπίπτει και θεμελιώνεται με μια νέα γραφή, στην οποία βρίσκω τα ακόλουθα γνωρίσματα κατά την πρώτη αυτή φάση της:

α) Τους συναισθηματικούς πυρήνες από τους οποίους εμψυχώνεται το ποίημα υπερασπίζεται ένας λόγος με περιγραφικό χαρακτήρα. Η συναισθηματική κατάσταση προκύπτει ως άθροισμα δεδομένων και συγκεκριμένων εικόνων, ενώ στη φαινομενικά κλασική ανάπτυξη των θεματικών ενοτήτων παρεμβάλλονται λυρικές εξάρσεις, που λειτουργούν ως αναπνοές, και διασκεδάζεται ο άλλοτε ελεγειακός άλλοτε υμνητικός τόνος του ποιήματος.

β) Οι σημαντικές εκφραστικές ελευθερίες συντηρούνται σ' ένα επίπεδο τέτοιο που να μην καθιστούν άβατο νοηματικά τον λόγο, παρόλο που μερικές εικόνες ("χαλκάς δε στέκει στους αστράγαλους της θάλασσας") υπερβαίνουν αισθητά την παραδοσιακή φαντασία.

γ) Το λυρικό θέμα δεν στηρίζεται σε ένα προσεκτικά επιλεγμένο λεξιλόγιο, μολονότι δεν απουσίαζε και μια τέτοια φροντίδα, αλλά αναπτύσσεται με αλλεπάλληλες προτάσεις που έχουν τη μορφή σπείρας. συνεχίζουν και επεκτείνουν ό,τι προηγούμενα έχει εκτεθεί, αλλά σε υψηλότερη στάθμη (που εκφράζεται με τον εντατικότερο τόνο) και τον ολοκληρώνουν. Άμεση συνέπεια του είδους αυτού της γραφής είναι ότι κάθε απόσπασμα τμήματος από τα πολύστιχα ποιήματα του Ρίτσου δεν αποδίδει το οργανικό στοιχείο που έχει και συντηρεί μέσα στα συμφραζόμενά του [...].

δ) Παίζεται με έναν λόγο που αποβλέπει ώστε όλα τα εκφραστικά μέσα του (ρήματα, ουσιαστικά, επίθετα) να ανταποκρίνονται στη νοηματική φορά, όμως να δίνονται ως μουσικά μοτίβα από τα οποία αναπαράγεται η εγ-γεγραμμένη συναισθηματική φόρτιση. Χρησιμοποιώ τη διατύπωση "μουσικά μοτίβα" μεταφορικά, θέλοντας, με τη σχηματική αυτή έκφραση, να δοθεί η διάκριση της λογικής χρήσης του λόγου (με την οποία εκφράζεται η πεζογραφία και η κακή ποίηση) από την υποβλητική χρήση του, που (όπως και η αφηρημένη γλώσσα της μουσικής), μέσα στο αίνιγμά του, στην πολυσημία του, κουβαλά την αποδεικτική του δύναμη, διότι μπορεί (όταν και εφόσον) να αναπαραγάγει παράλληλες παλμώσεις (ας τις ονομάσουμε μουσικές για να διευκολυνθούμε στη συνεννόηση).

ε) Οι πηγές της προέρχονται από τον κοινωνικό χώρο, ιδωμένο σε όλη την κλίμακά του, χωρίς προτιμήσεις, έτσι που να τιμούνται ισοδύναμα και να καταγράφονται οι μικρές και οι μεγάλες: ελπίδες, πίκρες, απογνώσεις, και γε-νικά οι αντιδράσεις για τα φαινόμενα της ζωής, τόσο στην υγεία της όσο και στην παθολογία της.

στ) Οι συμβολισμοί της είναι περιορισμένοι και όπου υπάρχουν δεν έχουν το χαρακτήρα σημείων αναφοράς σε άλλο είδος. κατάγονται και αποδίδουν ένα λαϊκό θυμικό».

 

(Αλ. Αργυρίου (1979), «Νεωτερικοί ποιητές του Μεσοπολέμου», Η ελληνική ποίηση,
Αθήνα, Σοκόλης, σελ. 192)

 

3. Τα κείμενα

δ. Αυτόπτης μάρτυρας

• Να προσεχτεί η ατμόσφαιρα που αποκτά το ποίημα από τον πρώτο του στίχο με το ανάμεσα σε παύλες ρήμα «λέει» που συνήθως χρησιμοποιείται για να διηγηθούν οι άνθρωποι τα όνειρά τους (και τους εφιάλτες τους...). Το ποιητικό υποκείμενο θα παρουσιάσει κάτι ρευστό, κάτι για το οποίο δεν έχει πλήρη αντίληψη.

• Να προσεχτεί επίσης και να σχολιαστεί η στάση του ποιητικού υποκειμένου. Να συζητηθεί αν ο ποιητής ταυτίζεται με τον πρωτοπρόσωπο αφηγητή και αν τον ψέγει ή τον δικαιολογεί.

• Να συνδεθεί ο τίτλος του ποιήματος με το περιεχόμενο. Είναι περιγραφή ή ειρωνικός σχολιασμός;

• Το ποιητικό υποκείμενο δηλώνει ότι έπαθε πονοκέφαλο από το φεγγάρι. Με βάση αυτό, αλλά και τη γενικότερη περιγραφή, να εξεταστεί πώς κατορθώνει ο ποιητής να υπονοήσει κάποια πράγματα λέγοντας άλλα (ή μη λέγοντας τίποτα... ) και να αποδώσει το κλίμα της απαγόρευσης, της αδράνειας και του φόβου.

 

Παράλληλα κείμενα

Όποια κείμενα του Ρίτσου και αν επιλεγούν για παρουσίαση-διδασκαλία, μπορούν να υποστηριχτούν ως παράλληλα, καθώς σε όλα μπορεί να συγκριθεί ο τρόπος έκφρασης (πλούσιες εικόνες, μακροπερίοδος λόγος, επαναλήψεις που οργανώνουν τον ρυθμό, υπερρεαλιστικής έμπνευσης συνθέσεις κ.λπ.) για να διαμορφώσει ο μαθητής μια καλή εικόνα για την ποιητική του.

Ωστόσο, παραθέτουμε ακόμα και ένα ποίημα του Γ. Σεφέρη καθώς και ένα απόσπασμα «προτρεπτικό» από την ωδή του Κάλβου Εις Δόξαν.

 

Γ. Σεφέρης, Μυθιστόρημα, Ι’

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά

που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,

μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που

τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας

ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.

Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε

τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.

Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα

γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.

Πώς γεννηθήκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

 

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν

οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια

την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε

βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα

σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν

σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.

 

Γιώργος Σεφέρης, 1967, Ποιήματα, Αθήνα, Ίκαρος, σελ. 61

 

• Παρατηρήστε στο ποίημα του Σεφέρη την απόδοση του «τόπου» του. Μπορείτε να εντοπίσετε σημεία στα οποία τα δύο ποιήματα «συνομιλούν»; Με άλλα λόγια, έχει το ένα λάβει υπόψη το άλλο και απαντά σε αυτό;

 

Ανδρ. Κάλβος, Εις Δόξαν [...]

ΚΑ

την λάμψιν των οργάνων

Αρειμανίων ίδε.

Άκουσον την βοήν

Των θάνατον πνεόντων

Ή ελευθερίαν.

KB

Νοείς; —Τρέξατε, δεύτε

Οι των Ελλήνων παίδες,

Ήλθ' ο καιρός της δόξης,

Τους ευκλεείς προγόνους μας

Ας μιμηθώμεν.

KT

Εάν το ακονίση η δόξα,

Το ξίφος κεραυνοί.

Εάν η δόξα θερμώση

Την ψυχήν των Ελλήνων

Ποίος την νικάει; [...]

 

(Αν. Κάλβου, 1979, Άπαντα, Αθήνα, ΟΕΔΒ, σελ. 98)

 

• Ο Ανδρέας Κάλβος φαίνεται ότι έγραψε τα ποιήματά του για να εμψυχώσει στον ελληνικό αγώνα. Την εμψύχωση, το κάλεσμα για τον αγώνα τα παρατηρούμε και στην Ανυπόταχτη πολιτεία, παραπάνω. Παρατηρήστε όμως πόσο πιο απλός, πιο ευθύς, πιο άμεσος, πιο «αθώος» τελικά είναι ο λόγος τον 19^ο αιώνα! Κι ακόμα, προσέξτε, πού φαίνεται να απευθύνεται ο καθένας από τους δυο ποιητές.

 

4. Ενδεικτική Βιβλιογραφία

Βελουδής Γ., 1983, Γιάννης Ρίτσος. Προβλήματα μελέτης του έργου του, Αθήνα, Κέδρος.

Βελουδής Γ., 1984, Προσεγγίσεις στο έργο του Γιάννη Ρίτσου, Αθήνα, Κέδρος.

Γκίνης Σπ., 1974, Για τον Γιάννη Ρίτσο, Αθήνα, Ιστορική Έρευνα.

Διαλησμάς Σ., 1981, Εισαγωγή στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, Αθήνα, Επικαιρότητα.

Κακλαμανάκη P., 1999, Γιάννης Ρίτσος. Η ζωή και το έργο του, Αθήνα, Πατάκης.

Καρύδη Ευτ., 1984, Φυλλομετρώντας σελίδες του Ρίτσου, Αθήνα, εκδ. Οδηγητής.

Κώττη Α., 1996, Γιάννης Ρίτσος. Ένα σχεδίασμα βιογραφίας, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα.

Μακρυνικόλα Αικ., 1993, Βιβλιογραφία Γιάννη Ρίτσου. 1924-1989, Αθήνα, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας Σχολής Μωραΐτη.

Μακρυνικόλα Αικ., 1993, Βιβλιογραφία Γιάννη Ρίτσου. 1934-1989, Αθήνα,Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας Σχολής Μωραΐτη.

Μακρυνικόλα Αικ. - Γ.Π.Σαββίδης, 1982, Εργογραφία Γιάννη Ρίτσου - Χρονολόγιο Εργογραφίας του Ρίτσου, Αθήνα, Κέδρος.

Μαστροδημήτρης ΠΑ, 1987, Εγκώμιο στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, Αθήνα, εκδ. Καρδαμίτσα.

Μπήαν Πήτερ, 1980, Αντίθεση και σύνθεση στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, Αθήνα, Κέδρος.

Πιερά Ζεράρ, 1978, Γιάννης Ρίτσος. Η μακριά πορεία ενός ποιητή, Αθήνα, Κέδρος.

Πρεβελάκης Π., 1981, Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Συνολική θεώρηση του έργου του, Αθήνα, Κέδρος.

Προκοπάκη Χρ., 1981, Η πορεία προς τη Γκραγκάντα ή οι περιπέτειες του οράματος, Αθήνα, Κέδρος.

Ρίτσου-Γλέζου Λ., 1977, Συν-ποταμοφόρητοι (Βίοι παράλληλοι και συνακόλουθοι) , Αθήνα.

Ρίτσου-Γλέζου Λ., 1981, Τα παιδικά χρόνια του αδελφού μου Γιάννη Ρίτσου, Αθήνα, Κέδρος.

Σαντζίλιο Κρ., 1978, Μύθος και ποίηση στον Ρίτσο, Κέδρος. Τοπούζης Κ., 1979, Γιάννης Ρίτσος. Πρώτες σημειώσεις στο έργο του, Αθήνα, Κέδρος.

 

Αφιερώματα

Περ. Αιολικά Γράμματα, τεύχος 32-33, Μάρτης-Ιούνης 1976.

Περ. Αντί, τεύχος 23, 19-7-1975.

Περ. Διαβάζω, τεύχος 205, 21-12-1988.

Περ. Η Λέξη, τεύχος 8, Οκτώβρης 1981.

Περ. Η Συνέχεια, τεύχος 1, Μάρτιος 1973.

Περ. Νέα Δομή, τεύχος 6, 1-11-1976.

Περ. Νέα Εστία, τεύχος 1547, Χριστούγεννα 1991.

 

Αφιερωματικοί τόμοι

Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, 1981, Αθήνα, Κέδρος.

Γιάννης Ρίτσος, Για τη ζωή και για την τέχνη, (1987), Αθήνα, έκδοση της εφημερίδας Ριζοσπάστης.

Γιάννης Ρίτσος, Μελέτες για το έργο του, 1975, Αθήνα, Διογένης.

Ο Αραγκόν για τον Ρίτσο, 1983, Αθήνα, Κέδρος.

Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος: τρεις ομιλίες, 1991, Αθήνα, έκδοση της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων.

 

Ανθολογίες

Γιάννη Ρίτσου, Επιτομή. Ιστορική ανθολόγηση του ποιητικού του έργου, 1977, Επιλογή και φιλολογική επιμέλεια Γιώργος Βελουδής, Αθήνα, Κέδρος.

Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου, 2000, επιμ. Χρύσα Προκοπάκη, Αθήνα, Κέδρος.

 

 

 

Γιάννης Ρίτσος:
στο βιβλίο «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας»
Επίσημη ιστοσελίδα:
Αφιέρωμα στον Γ. Ρίτσο [πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου]
Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
Εποχές και Συγγραφείς. Γιάννης Ρίτσος (βίντεο) [πηγή: Ψηφιακό Αρχείο της ΕΡΤ]
Βιογραφία, Βιβλιογραφία, Εργογραφία, Κριτικά Κείμενα, Πολιτιστικός Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσας
Βιογραφία, εργογραφία, Συμφραστικός Πίνακας, Ψηφίδες, Ανεμόσκαλα
Γιάννης Ρίτσος, εκπαιδευτική τηλεόραση
Μελοποιημένα ποιήματα στο stixoi.info

Βιογραφικό ,

---