ὁ δὲ Φωκίων αὐτὸς ἀνιμήσας ὕδωρ ἐκ τοῦ φρέ
(φρέαρ, γεν. εν.) ἀπενίπτετο τοὺς πόδας
Λητὼ δὲ ἀγανακτήσασα τήν τε
Ἄρτεμιν καὶ τὸν Ἀπόλλων
(Ἀπόλλων, αιτ. εν.) κατʼ αὐτῶν παρώξυνε
καὶ τοὺς μὲν ὁπλίτας αὐτοῦ
ἐκέλευσε μεῖναι τὰς ἀσπίδας πρὸς τὰ γόνα
(γόνυ, αιτ. πληθ.) θέντας
ἔστι δὲ ἐν τῷ Πηλουσίῳ Δι
(Ζεύς, γεν. εν.) ἱερὸν ἄγαλμα Κασίου
χρὴ δὲ καὶ ὡς τὰ πολλὰ δεομέναις
διδόναι τὰ ἐπιτήδεια ταῖς κυ
(κύων, δοτ. πληθ.) αὐτόν
ἀνοιμώξας οὖν “ἐλέησον” ἔφην “δέσποτα Πόσειδ,
(Ποσειδών, κλητ. εν.) καὶ σπεῖσαι πρὸς τὰ τῆς ναυαγίας σου λείψανα
ὡς
δὲ τὸν υἱὸν ἔπεμψεν ὁ Φρύνων, κάλει μοι τούτων τοὺς μάρτυρ
(μάρτυς, αιτ. πληθ.)
Φύγωμεν οὖν κενοδοξίαν, […] τὸν σῆ
(σής, αιτ. εν.) τῶν ἀρετῶν
ὃ δὲ ὑπὸ τῷ κνέφ
(κνέφας, δοτ. εν.) σὺν τοῖς χερνήταις τοῖς ἐπὶ τοὺς ἀγροὺς ἰοῦσιν ὑπεξῆλθε
εἰσὶ δὲ αἱ μὲν Κλεῖ
(Κλείς, ον. πληθ.) νησία δύο προσκείμενα τῇ Κύπρῳ
οἱ μὲν οὖν Πέρσαι
ταῖς ὑπολειφθείσαις ναυ
(ναῦς, δοτ. πληθ.) κατέφυγον εἰς τὴν γῆν
ὁ μὲν νομοθέτης κελεύει ἐν τῷ
δήμῳ ἐν Πυκν
(Πνύξ, δοτ. εν.) τῇ ἐκκλησίᾳ ἀνακηρύττειν τὸν ὑπὸ τοῦ δήμου στεφανούμενον
νῦν γὰρ ἔρχονται μὲν οἱ πολέμιοι ἄρχοντες ἀδίκων χειρ,
(χείρ, γεν. πληθ.)
ἀλλὰ καταθελχθεὶς τῷ τῆς ὥρας δελέ
(δέλεαρ, δοτ. εν.) τὸ τῆς ἁμαρτίας κατέπιεν ἄγκιστρον
ἤνεγκεν καὶ αὐτὸς
ἀπὸ τῶν πρωτοτόκων τῶν προβάτων αὐτοῦ καὶ ἀπὸ τῶν στε
(στέαρ, γεν. πληθ.) αὐτῶν
ἐπὶ δὲ τοῦ δόρ
(δόρυ, γεν. εν.) καὶ τοῦ ξίφους εἰς τοὐναντίον τὴν μετάθεσιν ἐποιήσατο
σημεῖά τινα ἐθεώρουν ἐν τοῖς ἥπα
(ἧπαρ, δοτ. πληθ.)
τὰ δὲ ὦ
(οὖς, ον. πληθ.) τῶν ἁπάντων κατακεκρότητο ταῖς ῥιπτουμέναις ἁπανταχοῦ βοαῖς
καὶ φωναῖς
ἡ δὲ θάλασσα ἡ Νεκρὰ πάσχει παντὶ ὕδ
(ὕδωρ, δοτ. εν.) ἄλλῳ τὰ ἐναντία
|