Το δεύτερο πρώιμο άγαλμα από την Ακρόπολη της Αθήνας είναι ακόμη πιο όμορφο, δεξιοτεχνικά φτιαγμένο από παριανό μάρμαρο, και εικονίζει έναν ιππέα περίπου φυσικού μεγέθους (σωζόμενο ύψος 0,83 μ· ύψος κεφαλιού με τον λαιμό 0,29 μ·). Το κεφάλι, που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου, είναι γνωστό ως «κεφάλι Rampin» από το όνομα ενός Γάλλου συλλέκτη που το είχε αγοράσει τον 19ο αιώνα. Το σώμα του ιππέα βρέθηκε μαζί με τμήματα από το άλογο στις ανασκαφές της δεκαετίας του 1880 στην Ακρόπολη της Αθήνας. Την ανακάλυψη ότι το σώμα και το κεφάλι συνανήκουν την έκανε το 1936 ο Άγγλος αρχαιολόγος Humphry Payne, ο οποίος αποκατέστησε το έργο με τη βοήθεια γύψινων εκμαγείων. Οι λείες επιφάνειες του σώματος και η απόδοση της ανατομίας, ιδιαίτερα των κοιλιακών μυών, με ελαφρά κοίλες γραμμές οδηγούν σε μια χρονολόγηση γύρω στο 560 π.Χ. Το εντυπωσιακότερο στοιχείο του αγάλματος είναι η περίτεχνη κόμμωση, με τους σχηματοποιημένους βοστρύχους που πέφτουν στο μέτωπο και τον αυχένα, και το φροντισμένο γένι χωρίς μουστάκι (όπως του Μοσχοφόρου). Η κλίση και η στροφή του κεφαλιού προς τα αριστερά δίνουν την εντύπωση ότι υπήρχε αρχικά δίπλα του ένας δεύτερος ιππέας. Για τον λόγο αυτό κάποιοι σκέφτηκαν ότι ο «ιππέας Rampin» εικονίζει ίσως έναν από τους Διοσκούρους, που ξέρουμε ότι παριστάνονταν συχνά ως ιππείς. Ωστόσο, το στεφάνι από φύλλα στο κεφάλι κάνει πιο πιθανή μια διαφορετική ερμηνεία, ότι είναι δηλαδή ένας νικητής σε ιππικούς αγώνες, ίσως στα Πύθια. Κάποιοι μάλιστα υποστήριξαν ότι ο «ιππέας Rampin» και ο υποθετικός σύντροφός του εικονίζουν δύο από τους γιους του Πεισιστράτου. Αλλά η ερμηνεία αυτή δεν συμβιβάζεται με τη χρονολόγηση που προτείναμε, γιατί το 560 π.Χ. οι γιοι του Πεισιστράτου πρέπει να ήταν μικρά παιδιά. Ο δημιουργός του «ιππέα Rampin» ήταν χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος Αθηναίος γλύπτης της γενιάς του· ίσως να είναι ο Φαίδιμος, που το όνομά του το συναντούμε σε βάσεις αγαλμάτων από την Αττική γύρω στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. και που σε μια περίπτωση υπογράφει με περηφάνια ως σοφός, δηλαδή άξιος τεχνίτης.