Πέρασε πολύς καιρός από τότε μπήκαμε κρυφά για εξερεύνηση με τον αγαπημένο φίλο μου Γιώργο σε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο σπίτι. Ω πόσο ωραία περάσαμε! Στην αρχή, κρατώντας τους φακούς μας περπατώντας προσεκτικά, μας ακούσει κανείς μην πατήσουμε κάποιες βρομιές από γάτες, ανοίξαμε αθόρυβα την πόρτα. Φωτίζοντας μέσα στο αδιαπέραστο σκοτάδι διακρίναμε ένα παλιό σεντούκι. Πλησιάσαμε κοντά. Ο Γιώργος προσπαθούσε το ανοίξει ελπίζοντας βρει κάτι σημαντικό. Στο μεταξύ εγώ πήγα προς τα δεξιά, ίσαμε την άλλη άκρη. Ξαφνικά τον ακούω φωνάζει «ααα! ωχ τι έπαθα!» Τρομαγμένος έτρεξα κοντά του. Είδα το χέρι του πιασμένο κάτω από το καπάκι του σεντουκιού. Το είχε ανοίξει, , το καπάκι ήταν βαρύ, έπεσε του πλάκωσε το χέρι. Βοηθώντας τον το ανασηκώσουμε του είπα: «Άντε βρε Γιώργο, άδικα με τρόμαξες!» Τελικά, μέσα στο σεντούκι δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν εντελώς άδειο, εκτός κάτι αράχνες πολλή σκόνη. Η περιπέτειά μας συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Τη συνέχεια θα σας την πω την επόμενη φορά.