Εχθές πήγαμε οικογενειακώς στον κινηματογράφο και είδαμε μια πολύ ωραία ταινία. Αφορούσε ένα αγόρι από την Αφρική και έδειχνε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο ίδιος και η οικογένειά του. Ζούσε σε ένα χωριό , χωρίς νερό στις βρύσες. Έπρεπε να περπατούν καθημερινά πέντε χιλιόμετρα μακριά, μέχρι να φτάσουν στο κοντινότερο πηγάδι, στη διαδρομή διάφορα τραγούδια. Σχολείο δεν είχανε… ευτυχώς ή δυστυχώς… όπως το δει κανείς. Όλη τη μέρα παίζανε μόνο ένα κοντό παντελονάκι. Αλλά η πείνα ήταν μεγάλη και οι αρρώστιες πολλές. Με στεναχώρησε αρκετά το φιλμ. Σκεφτόμουν τις ανέσεις που έχουμε εμείς, τις οποίες δεν τις καταλαβαίνουμε γιατί τις συνηθίσαμε. Πάντως στον κόσμο μας επικρατεί αδικία. Δεν είναι σωστό άλλοι να ζουν τόσο φτωχικά και άλλοι να έχουν μυθικά πλούτη!