Πέρασε πολύς καιρός από τότε που μπήκαμε για εξερεύνηση με τον αγαπημένο φίλο μου Γιώργο σε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο σπίτι. Ω πόσο περάσαμε! Στην αρχή, κρατώντας τους φακούς μας και περπατώντας , μήπως μας ακούσει κανείς αλλά για να μην πατήσουμε κάποιες βρομιές από γάτες, ανοίξαμε την πόρτα. Φωτίζοντας μέσα στο αδιαπέραστο σκοτάδι διακρίναμε ένα παλιό σεντούκι. Πλησιάσαμε . Ο Γιώργος προσπαθούσε να το ανοίξει ελπίζοντας σε κάτι σημαντικό. Στο μεταξύ εγώ πήγα προς τα , ίσαμε την άλλη άκρη. ακούω «ααα! ωχ τι έπαθα!» Τρομαγμένος έτρεξα του. Είδα το χέρι του πιασμένο από το καπάκι του σεντουκιού. Το είχε ανοίξει, όμως, επειδή το καπάκι ήταν βαρύ, έπεσε ώστε του πλάκωσε το χέρι. Βοηθώντας τον να το ανασηκώσουμε του είπα: «Άντε βρε Γιώργο, με τρόμαξες!» , στο σεντούκι δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν εντελώς άδειο, κάτι αράχνες και πολλή σκόνη. Η περιπέτειά μας συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Τη συνέχεια ωστόσο θα σας την πω την επόμενη φορά.