Πέρασε καιρός από τότε που μπήκαμε κρυφά για εξερεύνηση με τον αγαπημένο μου Γιώργο σε ένα , εγκαταλειμμένο σπίτι. Ω πόσο ωραία περάσαμε! Στην αρχή, κρατώντας τους φακούς μας και περπατώντας προσεκτικά, μήπως μας ακούσει κανείς αλλά ακόμα για να μην πατήσουμε κάποιες βρομιές από γάτες, ανοίξαμε αθόρυβα την πόρτα. Φωτίζοντας μέσα στο σκοτάδι διακρίναμε ένα σεντούκι. Πλησιάσαμε κοντά. Ο Γιώργος προσπαθούσε να το ανοίξει ελπίζοντας σε κάτι σημαντικό. Στο μεταξύ εγώ πήγα προς τα δεξιά, ίσαμε την άλλη άκρη. Ξαφνικά ακούω «ααα! ωχ τι έπαθα!» Τρομαγμένος έτρεξα κοντά του. Είδα το χέρι του πιασμένο κάτω από το καπάκι του σεντουκιού. Το είχε ανοίξει, όμως, επειδή το καπάκι ήταν , έπεσε ώστε του πλάκωσε το χέρι. Βοηθώντας τον να το ανασηκώσουμε του είπα: «Άντε βρε Γιώργο, άδικα με τρόμαξες!» Τελικά, μέσα στο σεντούκι δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν εντελώς , εκτός αράχνες και σκόνη. Η περιπέτειά μας συνεχίστηκε για ώρα. Τη συνέχεια ωστόσο θα σας την πω την επόμενη φορά.