Έχω ζήσει σε πολλές απ’ Νέα αγάπησα ευχαρίστως θα τις ξανάβλεπα για και μια φορά στα πέντε όση ζωή μου μένει ’θελα να τη ζήσω κι έρθει κάποτε εκείνη η να τελειώσω τις μέρες καμιά θα ’χει μείνει σχεδόν τίποτα απ’ την Aθήνα την Aθήνα που κάτι μέσα μου μου λέει πως ίσως να ’χω κι κι αν γίνει πια καμιά μεγάλη κοσμογονική θα μένουν πάντως για πολύ καιρό ακόμα πάντα λόφος του Λυκαβηττού κι ο λόφος του τότε ’χουν «αξιοποιηθεί» από κάποια κακόγουστη δημοτική ή κρατική υπηρεσία και θα ’χουν μαντρωθεί με τα παιδιά και τα ζευγάρια των ερωτευμένων θα βρίσκουν πάντα έναν τρόπο ν’ ανοίγουν ένα να μπορούνε να τρυπώνουν κι αν μολυνθεί η πρόκειται ν’ αλλάξει πολύ το μελιχρό αθηναϊκό ήπιος αθηναϊκός χειμώνας με τις αλκυονίδες μέρες μεθυστική άνοιξη και το ναρκωτικό έχει πότε πότε και τις βραδινές του κι αν ρυπανθεί ο μένει ελπίζω πάντα κάποια σχετικά καθαρή άνθρωποι μπορεί στο μεταξύ να πηγαίνουν στη Σελήνη για η μαγεία του φεγγαριού τη στιγμή που ξεπροβάλλει πάνω από την κορυφογραμμή του Yμηττού θα μένει πάντα μοναδικό φως του αττικού ουρανού δύσκολα θ’ αλλάξει κι στην κόλαση που λένε πως θα είναι σε λίγα χρόνια η μένει πάντα ο μικρός παράδεισος του μοναστηριού της λεπτά απ’ το τα παλιά και τόσο ανθρώπινα σπιτάκια που θα ’χει μείνει πια σ’ αυτές τις ακαλαίσθητες πολυκατοικίες που υψώνονται στη θέση κατοικούνε για πολύ καιρό ακόμα άνθρωποι που θα μιλάνε λίγο πολύ την ίδια γλώσσα με σκέφτονται και θα αισθάνονται λίγο πολύ σαν και μένα.
K. Tαχτσής, «H γιαγιά μου η Aθήνα», εκδ. Πατάκη, Aθήνα 1995