Ποσότητα των δίχρονων της παραλήγουσας των βαρύτονων ρημάτων
1. Τα σε –ζω (-άζω, -ίζω, -ύζω) έχουν το δίχρονο της παραλήγουσας βραχύ. Εξαιρούνται τα γρύζω, κράζω·
π.χ. σχίζω > σχίζε // κράζω > κρᾶζε
2. Τα σε –πτω (π.χ. βλάπτω) έχουν το δίχρονο της παραλήγουσας βραχύ. Εξαιρούνται τα κύπτω, πίπτω, ῥίπτω·
π.χ. βλάπτω > βλάψον // ῥίπτω > ῥῖψον
3. Τα σε –ττω ή -σσω (π.χ. τάττω) έχουν το δίχρονο της παραλήγουσας βραχύ. Εξαιρούνται τα θράττω, κηρύττω, πράττω, φρίττω·
π.χ. τάττω > τάξον // πράττω > πρᾶξον
4. Τα υπόλοιπα αφωνόληκτα (π.χ. γράφω) έχουν το δίχρονο της παραλήγουσας βραχύ. Εξαιρούνται τα βρίθω, θλίβω, νίφω, τρίβω, φρύνω, ψύχω·
π.χ. γράφω > γράψον // τρίβω > τρῖψον
5. Τα σε –λλω, -άνω, -νυμι, έχουν το δίχρονο της παραλήγουσας βραχύ·
π.χ. πάλλω > πάλλε
6. Τα σε –ίω έχω το ι μακρό. Εξαιρούνται τα ἐπαΐω, ἐσθίω
7. Τα σε –ύω έχουν το υ μακρό. Εξαιρούνται τα ἀνύω, ἀρύω, βρύω, ἐλκύω, ἐρύω, μεθύω, πτύω·
π.χ. δακρύω > δεδακρῦσθαι, ἀνύω > ἠνύσθαι
8. Τα σε –ρω και –νω έχουν το δίχρονο της παραλήγουσας μακρό. Εξαιρούνται τα τίνω και φθίνω·
π.χ. σύρω > σῦρε // φθίνω > φθίνε
1. Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής, Μιχ. Χ. Οικονόμου, ΟΕΔΒ
2. Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Αχ. Τζάρτζανος, ΟΕΔΒ
3. Γραμματική Αρχαίας Ελληνικής, Λιναρδής Ιωάννης, εκδ. Χατζηθωμά, Θεσσαλονίκη, 2007
4. Συμφραστικός πίνακας λέξεων του Ανθολογίου Αττικής Πεζογραφίας